Bayram

Zondag 28 september zijn Doğan en ik met Loek en Johan naar de Dim Çay geweest. Dit is een prachtige plek tussen de bergen, waar de restaurantjes allemaal hutjes boven de rivier hebben gemaakt waar je heerlijk kunt relaxen en eten.
Het is nog niet mega bekend onder de toeristen, waardoor je vooral op zondag veel lokale bevolking ziet hier.
Na het ritje met de dolmus hebben we een mooi, hoog hutje uitgezocht. Hier hebben we lekker gegeten en gedronken maar vooral gerelaxed. Doğan heeft Johan en Loek vermaakt met zijn humoristische verhalen over wat je zoal tegen komt als je in een hotel werkt. Van vrouwen die je in je kont knijpen tot mensen die, inhalig als ze zijn, het liefste ín het buffet gaan zitten!
Toen we lang zat stil hadden gezeten was het tijd voor iets actiefs, althans dat vonden Johan en Loek. Zij wilden graag de achterkant van de stuwdam bekijken, dus hup een eindje bergopwaarts lopen dan maar. Best een klim, maar met z'n allen zijn we boven gekomen, zelfs ik alias firma zucht en klaag!
Daarna hebben Doğan en ik nog een kijkje genomen bij het hotel van Johan en Loek.
's Avonds was het tijd voor een theebezoekje bij de ouders van Doğan thuis. Omdat schoonma nog steeds denkt dat ik niet kan koken heb ik haar wat foto's van mijn kookkunsten laten zien. Overtuigd was ze volgens mij niet, want toen ik wegging kreeg ik weer een bakje eten mee naar huis.

Op maandag was het alweer de laatste dag van de vakantie van Johan en Loek. Jammer, ik vond het wel heel gezellig om hen op bezoek te hebben. We hebben nog wat rondgeslenterd door Alanya op zoek naar de perfecte koffietent en de laatste souvenirs. Als afsluiter hebben Johan en Loek mij getrakteerd op een etentje bij mijn favoriete eettentje, D La Plaza. Toen was het toch echt tijd om afscheid te nemen. Johan en Loek hebben me op de bus gezet en na wat gezwaai en wat handkusjes verdwenen ze al snel uit het zicht.
Het voelde toch wel een beetje alleen in Turkije, nu al het geplande bezoek geweest was. Maar toen ik Doğan ophaalde van zijn werk wist ik meteen weer, ik ben hier niet alleen, ik ben hier met mijn grote liefde. En dan is het voor mij al snel goed!

De dagen daarna heb ik vooral veel gerelaxed. Op dit moment is het redelijk druk bij het appartementencomplex, wat het gezelliger maakt hier. Daarbij delen mijn buurvrouw en ik een passie, zonnen en ouwehoeren, dus ik vermaak me ook als Doğan moet werken.

Mijn schoonmoeder maakt niet alleen soms eten voor me, ze helpt me ook bij het kopen. Ik kan op woensdag niet op de markt komen of ik kom haar tegen. Heel handig, ze pingelt net zo lang af tot ook ik mijn groenten en fruit bijna gratis mee kan nemen! En als ze dan vindt dat ik niet genoeg gekocht heb, stopt ze stiekem het een ander wat zij gekocht heeft in mijn tas. Jaja, in Turkije is yemek yemek (eten) belangrijk en schoondochter mag natuurlijk niets tekort komen!

Vrijdags kwam Ayşe, het zusje van Doğan, logeren. Doğan moest gewoon werken, dus waren we gezellig met z'n tweetjes. De taal maakt het wel lastig, Ayşe spreekt beperkt Engels en mijn Turks is ook beperkt. Maar daar hebben we al snel wat op gevonden, ik ging Turks spreken om dat te leren, Ayşe sprak dan Engels terug zodat zij dat kon bijspijkeren. Met wat doorzettingsvermogen en een klein beetje hulp van een vertaalmachine hebben we toch gezellig bij kunnen kletsen. Ook hebben we wat Turkse en Nederlandse spelletjes gedaan.
Toen was het tijd om te eten, ik zou eens laten zien dat ik best een maaltijd op tafel kan zetten! Ayşe vond het heerlijk zei ze, maar of ze dit echt meende of alleen uit beleefdheid zei weet ik nog steeds niet.. Het ijsje smaakte in ieder geval!
Daarna moest er Utopia gekeken worden, want hier had Ayşe al veel over gehoord van Doğan. Ze vond het volgens mij wel grappig om te zien, al verstond ze er natuurlijk geen snars van!
Toen vriendlief/ broerlief thuis kwam hebben we met z'n drietjes nog tv gekeken en gekletst, daarna was het toch echt tijd om naar bed te gaan.

Zaterdag 4 oktober, offerfeest. De hele week zag je al overal geitjes te koop, die dan tijdens het offerfeest geofferd zouden worden. Mijn schoonouders hadden ook een geit, liet Ayşe mij zien via een filmpje op haar telefoon. Omdat Doğan gewoon moest werken hebben we op zaterdag weinig van het offerfeest meegekregen. Dat vond ik niet heel erg moet ik zeggen, ik kan namelijk niet zo goed kijken naar het doden van een dier. Hier om ons appartement heen zijn ook meerdere geiten geofferd, ik heb het wel gehoord maar gelukkig niet gezien.
's Zondags was Doğan wel vrij dus hebben we bij zijn ouders het feest gevierd. 'S morgens gezellig samen ontbeten, hierbij werd meteen al geit geserveerd. Ik ben der zeg maar niet zo van, dus heb ik het vooral bij brood met honing gehouden! Omdat Doğan en ik ook graag gewoon even met z'n tweetjes waren op zijn vrije dag, zijn we 's middags gaan relaxen en zwemmen op het strand bij Incekum. In tegenstelling tot de meeste stranden hier, is dit een echt zandstrand. Ook kom je er geen enkele toerist tegen, ik denk dat ik de enige niet- Turkse was.
's Avonds weer terug naar pa en ma, deze keer voor geit van de grill. Op het dakterras liet Doğan zien stiekem een ware kitchen- chef te zijn, samen hebben we ervoor gezorgd dat er een lekkere bbq maaltijd op tafel kwam.
Daarna dus gezellig samen tafelen. Nou ja tafelen, hier eten we gewoon gezellig met z'n allen op de grond. Geen borden, nee, gewoon prikken en pikken wat je prikken kan. Pap, ik zal voortaan niet meer zeuren als je stiekem wel eens ooit uit de pan eet ;)
Na de geit, toch niet helemaal mijn ding, was het tijd voor snoep. Tijdens het offerfeest komen de kinderen uit de buurt aan de deur voor snoep, dus er was genoeg in huis. Ik denk dat ik meer een suikerfeesttype ben, het snoep smaakte me wel goed!

Op maandag het inmiddels weer gewone leven, overdag lekker een beetje relaxen en zwemmen. Ik wilde wel weer eens actief worden, en had dan ook besloten 's avonds naar het centrum van Konaklı te lopen. Eerst moest ik Doğan wel 10 keer beloven voorzichtig te doen. Goed uitkijken in het verkeer, niets aannemen ban vreemde mensen, en vooral niets kopen. Doğan is nog steeds bang dat ik hier qua prijzen opgelicht wordt. Ach, hij is vooral heel erg zuinig op me, een belofte aan mijn ouders die hij zeker nakomt.
Vroegavond ben ik aangelopen, zodat ik voor het donker in het centrum zou zijn. Een wandelingetje van een uur, maar wel heerlijk om te doen. In het centrum op Doğan zijn aanwijzingen alleen kijken, kijken, niet kopen! netjes opgevolgd.
Na 3 uur rondgeslenterd te hebben was Doğan klaar met werken en heb ik hem weer op zijn werk opgehaald. Snel, snel naar huis, omkleden en op naar het voetbalveld. Vanavond een wedstrijdje tussen de 2 Titan Hotels. Samen met de vrouw en kinderen van de manager heb ik de mannen aangemoedigd. Hadiye Doğan! Helaas heeft mijn aanmoediging niet geholpen en heeft team Select verloren met 7-6 van team Garden.

Vanwege het offerfeest had schoonzusje Ayşe lekker 5 dagen vrij. Dan moet er natuurlijk wel een dagje geshopt worden samen! Dinsdagochtend kwam Ayşe me bij mijn appartement ophalen, waarna we samen met de bus naar Alanya zijn gegaan. Natuurlijk eerst eten, Ayşe mocht kiezen en daarom werd het erg culinair de Burger King. Daarna wat winkeltjes bezocht en Ayşe heeft nog het een en ander gekocht. Daarna heeft Ayse me getrakteerd op een ijsje in de haven van Alanya. Nog wat shoppen en toen alweer richting Konakli. Stappen we net uit de bus, bedenk ik me ineens dat ik mijn zonnebril in de bus heb laten liggen. Vaak is het hier weg = pech, dus balend bedacht ik me dat dit dan maar een goede reden moest zijn een nieuwe te gaan kopen. Toen ik dit bij Doğan thuis tegem Doğan vertelde vond hij dit toch wel erg zonde en zijn hij en zijn zusje mijn zonnebril gaan redden, de schatten!

De overige dagen vooral rondom het appartement rondgehangen. Het is hier nog steeds lekker warm, overdag zo tussen de 27 en 30 graden. Heerlijk weer om te relaxen.
Natuurlijk wordt er ook veel gepraat en nagedacht. Ik ben hier natuurlijk niet alleen maar om te relaxen, maar ook om na te denken waar Doğan en ik later een toekomst op willen bouwen. Het leven hier bevalt me prima, en ik ben er dan ook bijna van overtuigd dat ik hier mijn leven wel op zou kunnen bouwen. Aan de andere kant heb ik natuurlijk mijn leventje in Nederland, met mijn familie en vrienden, werk en collega's. Een moeilijke keuze, we zijn er dan ook nog niet uit. We willen ook vooral heel erg van elkaar genieten nu we samen zijn, en dat doen we in ieder geval zeker!

Vaak wordt me gevraagd of ik niet bang ben, zo met de oorlog zo dicht bij. Ik kan gelukkig zeggen dat ik we er hier helemaal niets van meekrijgen, behalve op het Nederlandse nieuws. Het is hier ook nog wel een stukje vandaan, maar ik houd het natuurlijk wel goed in de gaten!

Morgen is Doğan weer een dagje vrij. Ik verheug me er op, want dat zijn toch de leukste dagen hier. Ik ben benieuwd wat we morgen weer gaan doen...