Yağmur yağmur

Samen zijn betekent samen leuke en minder leuke momenten delen. Het gaat niet goed met de oma van Doğan, ze ligt in het ziekenhuis. Op Doğan z'n vrije dag hebben we haar dan ook een bezoekje gebracht. Hier in Turkije werken ze nog veel met particuliere en staatsziekenhuizen. Omdat oma maar een gewone, lieve oude dame is, ligt zij in een staatsziekenhuis. Hier is het toch wel heel anders dan in Nederland. Al het nodige is voor handen, maar het is een stuk minder luxe en modern. Ook hoef je geen binnenwandelende verpleegsters te verwachten, ook in het ziekenhuis zorgt je familie gewoon voor je.
Voor Doğan was het fijn zijn oma eventjes te zien, al herkent ze hem helaas niet meer goed en kan ze niet meer praten. Ondanks dat ze mij al wel vaker had gezien vond ze me toch wel erg interessant, ze bleef maar naar me wijzen.
Nu is het iedere dag afwachten. Na 2 keer gereanimeerd te zijn ligt oma op de hartbewaking en is iedere dag spannend.

Nu we toch in Alanya waren konden we meteen wel even boodschappen doen in de Metro (bij ons de Makro). Zien we daar ineens echte Hollandse stroopwafels (ahum-ahum) liggen. Die moeten we natuurlijk meenemen. Thuis aangekomen natuurlijk meteen geproefd, maar volgens fijnproever Doğan halen ze het bij lange na niet bij de oerHollandse!
Na de boodschappen nog even gezellig samen een terrasje gepikt en daarna gezellig bij de schoonfamilie gegeten.

Na de vele uitstapjes in de eerste weken, leven we nu meer het "normale" leven. Doğan werkt 6 dagen per week, op die dagen moet ik mezelf zien te vermaken. Natuurlijk vraag ik me wel eens af wat ik die dag weer zal gaan doen. Maar ach, wat een luxeprobleem, ik heb hier alle tijd en vrijheid om zelf te bepalen wat ik ga doen.
Wanneer Doğan dan 's avonds thuis komt, maken we het samen gezellig met een lekker hapje en drankje. Want ook hier vind ik het heerlijk om de huismus uit te hangen. Voor sommigen klinkt het misschien wat gewoon of zelfs saai, voor ons is ook dit nog een beetje nieuw en is het niet zomaar gewoon dat we samen zijn. Daarom kunnen we ook hier enorm van genieten samen!

Wanneer ik het relaxen beu ben ga ik er gewoon op uit om iets te bezoeken. De mensen in het appartementencomplex kijken me wel eens raar aan als ik alweer een eindje ga lopen om ergens heen te gaan. Omdat het complex op een berg staat en toch wel een eind van het centrum ligt, hebben de meesten hier of een scooter, of een auto, of allebei. Ik niet, ik loop wel. Muziek in de oortjes, zonnetje op het gezicht en lopen maar.
Ik wandel dan op mijn gemak de berg af, een wandeling van zo'n 3 kwartier. Hierbij komt het regelmatig voor dat ik moet stoppen om een kudde overstekende schapen voor te laten gaan.
Als ik dan beneden ben pak ik bijvoorbeeld de Dolmuşbus naar Alanya. Daar hebben ze niet alleen maar winkels met alweer een joekiefoekie trainingspak of echte neppie pradatassen, maar ook winkeltjes met echt leuke kleding en sieraden.
Vrijdag 17 oktober was ook zo'n shopdagje. Helaas geen leuke kleding gevonden, maar het was toch een leuke dag. Ik zag de Mac en dacht ja, daar ga ik eten. Hier in Turkije is het vooral kip, kip en nog eens kip, dus dan is MacDonalds voor een keer wel een leuke afwisseling. En wat neem je dan, een MacChicken menu. Tijdens het eten van dit culinaire hoogstandje op het terras, stopte er een busje met 15 stuiterende kids. Blijkt dat die kinderen van hun leraar allemaal een ijsje krijgen. Volgens mij is dat echt de leukste leraar van Alanya, waar zie je zoiets nog?

Op Doğan zijn vrije dag hebben we nog lekker een dagje aan het strand gelegen. Hier loopt het toeristenseizoen ten einde, we hadden het strand dan ook zo goed als voor onszelf alleen. Het zeewater was nog warm, dus hebben we heerlijk gezwommen. 'S avonds zijn we Mexicaans gaan eten en daarna als afsluiter nog een MacFlurry, het lievelingstoetje van Doğan sinds hij in Nederland is geweest.
Wat is het toch heerlijk als Doğan vrij is en we de hele dag echt samen kunnen zijn!

Ik ga ook regelmatig een avondje naar de ouders van Doğan. Voor het donker wordt wandel ik dan op mijn gemak naar hun huis, een tochtje van zo'n 20 minuten. Ik heb het al afgeleerd om vooraf thuis te eten. Want ook al zeg ik nee, ik moet en zal toch echt wel blijven eten. En ook al heeft de rest van het gezin al gegeten, het kleed wordt opnieuw neergelegd en het eten voor mijn neus gezet. Yemek yemek!
Vooraf dacht ik dat ik misschien wel wat af kon vallen als ik hier zou zijn. Verkeerd gedacht, met zo'n schoonfamilie gaat me dat nevernooitniet lukken!
De ouders van Doğan vinden het erg gezellig als ik langs kom, zijn vader vraagt me dan ook nog steeds waarom ik niet gewoon gezellig 3 maanden bij hun ben ingetrokken. Ik vind het ook erg gezellig bij hun, maar vind het ook wel erg fijn dat Doğan en ik samen ons eigen plekje hebben.

De laatste week is hier ook herfst geworden. We hebben regelmatig een fikse regen of onweersbui. In Nederland kun je, wanneer het regent, altijd nog iets binnen gaan doen. Hier niet, hier zijn ze niet berekend op regen-wind en storm. Hier ligt alles op z'n gat bij een regenbui. Zelfs mijn televisie heeft dan geen zin om moeite te doen ontvangst te hebben.
Op zaterdag 25 oktober was het hier echt noodweer. Zo erg dat we zelfs het weerpraatje van Helga van Leur gehaald hebben. Het regende pijpenstelen. Om de 5 minuten was de elektriciteit weg omdat de stoppen eruit sprongen, na een tijdje heb ik het maar opgegeven en ben in het donker blijven zitten. Op de zeldzame momenten dat ik wel elektriciteit had, kon de satelliet de wind niet aan waardoor ik geen tv kon kijken en viel de wifi uit. Tot overmaat van ramp stond ook mijn hele hal blank, waardoor ik niet alleen stoppendienst maar ook dweildienst had. Het is maar een geluk dat ik geen auto heb, anders was deze vast in polonaise met de andere auto's de straten door gedreven.
Op een dag als deze verveel ik me natuurlijk wel een beetje, ik hoop dan ook dat de zon zich snel weer laat zien. Anders wordt ik dadelijk zo'n vrouw die haar eigen vliegend tapijt in elkaar punnikt.

Op zondag was het gelukkig wel wat beter weer. Nog wel bewolkt, maar in ieder geval droog! Dus gingen Doğan er ik er op uit, binnenzitten doe ik wel als het regent!
We hebben gezellig rondgeslenterd in Alanya. Ik merk toch wel dat het verschil maakt als je een Turk aan je zijde hebt. Niet om de 5 minuten hee pssst schatje / Holland? Amsterdam? / kijken, kijken niet kopen / goedkoper dan Zeeman en Wibra / special price for you. Ze zouden voor het shoppen in Turkije ook een soort van nee-nee sticker uit moeten vinden. NEE ik wil niet in je shop kijken en NEE ik wil geen echte neppe gucci-prada-chanel tas.
Maar deze keer dus lekker rustig rondgewandeld en op z'n tijd een terrasje gepikt en natuurlijk wat lekkers gegeten. Maar niet teveel, want 's avonds werden we weer verwacht voor de grill a la mama, met natuurlijk kip...

Ik heb het hier nog steeds erg naar mijn zin en heb echt mijn draai gevonden. Ik denk niet meer in euro's, maar in lira's. Is de Dolmuş tjokvol, jammer dan, maar ik prop mezelf er toch nog even bij. En de social talk, die doe ik in het Turks! Ik ben dan ook heel blij dat ik nog een maandje mag blijven!

Aankomende week wordt wel wat voller en drukker, want ons mam en Rob komen me woensdag opzoeken. Die moeders toch, die kan me niet missen! Voor mijn broer wordt het de eerste keer dat hij de woonplaats van zijn schoonbroer bezoekt. Ik hoop dan ook op wat mooier weer, zodat ik uit kan proberen of ik over reisleidersskills beschik. We gaan er in ieder geval 6 kei gezellige dagen van maken!