Arkadaşlar ve aile birlikte sosyalleşme
Door: Ellen
Blijf op de hoogte en volg Ellen
27 September 2014 | Turkije, Payallar
Op zondag had Doğan een dagje vrij en hadden we gepland om gezellig een dagje naar mijn nichtje Dian, haar vriend Sander en hun zoontje Raf te gaan.
Om 9.00 uur stonden ze al buiten op ons te wachten. Kei leuk om elkaar hier te zien. Raf vond het volgens mij maar vreemd en werd er een beetje hyper van.
Na een lekker ontbijtje op naar het kinderbadje. Van mensen die ik eerder had leren kennen hadden we heel veel speelgoed voor Raf gekregen, dus Raf kon zijn lol niet op. Watergevecht met Doğan met de waterspuiten, bootje varen, met de bal spelen.. En niet te vergeten het aquapark. Raf vond het maar spannend, maar Sander en Doğan hadden de grootste lol. Mannen blijven kinderen, heerlijk!
Na een middagslaapje voor Raf ook 's middags weer gezwommen en lekker cocktails gedronken. Voor de avond had Doğan kunnen regelen dat we a la carte konden eten in het Turkse restaurant. Wel wennen dat Turkse eten, wa ne boer nie kent da vreet ie nie! Maar lekker gegeten en even gezellig samen geweest. Toen was het voor ons al weer tijd om te vertrekken. Moe van al het gespeel zijn we bijna meteen naar bed gegaan.
Op maandag moest ik eraan geloven, mijn 3 wekelijkse b12 spuit moet ook in Turkije gewoon gezet worden. Dus samen naar de dokter. Staat daar een manneke van hoogstens 17 achter de balie, die zich toch eerst wel af vroeg wat er in mijn ampul zat. Vitaminen? Voor energie? Heb je dat wel eerder gehad. Ja jongen, elke 3 weken, dus hij mag gewoon gezet worden. Tja, dan loop maar mee. Ik hoopte op een dokter maar nee, ga jij daar maar liggen. Doğan zei nog heel bemoedigend: slaap lekker. Als een soort van Michael van Gerwen dartte het menneke de spuit zo mijn bil in. In Nederland gaat dat toch allemaal wat rustiger en meer beheerst, maar ach ja, we kunnen er weer 3 weken tegen!
Dinsdags had ik met Johan en Loek afgesproken om samen gezellig naar Side te gaan. Johan smste dat zij in de bus naar mij toe zaten, dus toen ben ik begonnen aan mijn wandeling naar de bushalte toe. Het blijft toch best wel een eindje. Had ik jullie niet verteld hoe goed je hier echte-neppie allstarts kunt kopen? Inmiddels ben ik iets minder enthousiast. Een stuk of 4 grote blaren op mijn voet verder houd ik het toch maar gewoon weer bij mijn oude vertrouwde slippers...
Anyway, mooi op tijd stond ik aan de weg om Johan en Loek op te wachten. Samen hebben we de bus naar Manavgat gepakt. Daar als eerste werk maar andere schoenen gehaald voor mij, zodat ik er vandaag niet voor spek en bonen bij zou zijn. Echte merken kennen ze hier haast niet, dus dit maal maar voor de echte-neppie birckenstocks gegaan.
Manavgat was toch te modern en te weinig authentiek voor de boys, dus hebben we al snel de bus naar Side gepakt. Daar eerst een hapje en drankje op een terrasje aan te haven. Een echte dürüm met frietjes en daarna ff shoppen. Toen dan maar het oude amfitheater in. Nu moet ik zeggen dat ik best wel een cultuurbarbaar ben, en dit dan ook lang niet zo spannend vond als Johan en Loek.
Nog even wat mooie foto's laten maken door fotograaf Loek en toen weer met de bus naar Manavgat om daar weer over te stappen op de bus naar Alanya. Loek en Johan gingen weer naar hun appartement dus zou ik eerder uitstappen zodat ik weer op tijd thuis zou zijn voor Dogan. Het werd al donker dus ik had bedacht dat ik wel een taxi zou pakken. Op het landweggetje naar mijn appartement is namelijk geen lantaarn te vinden. In Payallar meteen gevraagd waar ik een taxi kon krijgen. Een mannetje wees mij op een telefoonnummer, ikke bellen, blijkt mijn Turks toch nog niet zo goed en hangt die muts gewoon op! Nog 3 pogingen om anderen te vragen en toen toch maar besloten dan maar terug te lopen naar huis. Ik heb het niet zo op verlaten, donkere landweggetjes en dat zorgt ervoor dat ik een nieuw record heb: binnen 20 minuten en met het verliezen van zo'n 3 liter vocht van het dorpje naar mijn appartementje!
Woensdag marktdag! Dus na overdag heerlijk aan het zwembad te hebben gelegen had ik 's avonds afgesproken met Dian, Sander en Raf. Eerst even koopjesjagen op de markt. Mijn Turks helpt enorm bij het afdingen! Niet alle verkopers hadden er lol in ons iets te verkopen, sommigen worden gewoon echt boos als je af gaat dingen.. Maarre, geen man over boord hoor, er staan nog 20 dezelfde kraampjes dus dan gaan we gewoon na een ander..
Van shoppen krijg je honger, dus nadat Dian al haar aankopen binnen had zijn we gezellig iets gaan eten en is Doğan na zijn werk aangeschoven om nog een drankje mee te doen. Daarna was het tijd om afscheid te nemen, want de familie ging al weer bijna naar huis. Een dikke kus van Raf en tot over iets meer dan 2 maanden.
25 september is de verjaardag van mijn maatje Johan. En dan was hij ook nog eens in Turkije, dat moet gevierd worden natuurlijk! Doğan en ik hadden geregeld dat we bij een vriend van Doğan in het restaurant in Alanya konden gaan eten.
Terwijl Doğan naar zijn werk ging heb ik de Dolmusbus naar Alanya gepakt. We hebben met z'n drietjes heerlijk gegeten. Toen er ineens een echte Turkse inhaker werd gedraaid voelde Johan 'm al aankomen. En ja hoor, daar kwam de taart inclusief sterretjes aan. Johan voelde zich natuurlijk helemaal jarig toen het hele terras meeklapte op het Turkse verjaardagsliedje!
Doğan moest natuurlijk ook op het feestje komen, dus toen hij klaar was met werken is hij ook naar Alanya te komen zodat we met z'n viertjes nog een cocktail konden pakken op Johan zijn gezondheid.
Wat een feestweek hè zo, met bezoek van lieve familieleden en vrienden! Ik word zo wel verwend, dat zal dan vanaf volgende week ook wel wennen worden.
Nu heb ik toch wel mijn aanspraak hoor, natuurlijk de familie van Doğan die mij overal bij willen helpen.
Maar ook bij het appartement, waar vooral Nederlanders en Belgen zitten. Op vrijdag heb ik gezellig met twee wat oudere stelletjes aan het zwembad gezeten, met als culinair hoogtepunt de versgebakken friet en frikandellen speciaal van 1 van de mannen. Was wel weer een keer lekker na bijna een maand.
Jaja, ik ben al bijna een maand hier. Ik ben al helemaal gewend om zo samen te wonen met Doğan, en moet er dan ook absoluut nog niet aan denken om terug naar huis te gaan! Gelukkig hebben we nog een hele tijd.
De eerste maand was er 1 van veel gezelligheid en veel bezoek, wel fijn om zo te wennen. Ik ben benieuwd wat de komende tijd gaat brengen, maar eerst gaan Doğan en ik zondag eerst nog met Loek en Johan naar de Dim çay, een erg mooie plek waar de vlotten boven de rivier hangen en waar je heerlijk kunt relaxen en eten.
Om 9.00 uur stonden ze al buiten op ons te wachten. Kei leuk om elkaar hier te zien. Raf vond het volgens mij maar vreemd en werd er een beetje hyper van.
Na een lekker ontbijtje op naar het kinderbadje. Van mensen die ik eerder had leren kennen hadden we heel veel speelgoed voor Raf gekregen, dus Raf kon zijn lol niet op. Watergevecht met Doğan met de waterspuiten, bootje varen, met de bal spelen.. En niet te vergeten het aquapark. Raf vond het maar spannend, maar Sander en Doğan hadden de grootste lol. Mannen blijven kinderen, heerlijk!
Na een middagslaapje voor Raf ook 's middags weer gezwommen en lekker cocktails gedronken. Voor de avond had Doğan kunnen regelen dat we a la carte konden eten in het Turkse restaurant. Wel wennen dat Turkse eten, wa ne boer nie kent da vreet ie nie! Maar lekker gegeten en even gezellig samen geweest. Toen was het voor ons al weer tijd om te vertrekken. Moe van al het gespeel zijn we bijna meteen naar bed gegaan.
Op maandag moest ik eraan geloven, mijn 3 wekelijkse b12 spuit moet ook in Turkije gewoon gezet worden. Dus samen naar de dokter. Staat daar een manneke van hoogstens 17 achter de balie, die zich toch eerst wel af vroeg wat er in mijn ampul zat. Vitaminen? Voor energie? Heb je dat wel eerder gehad. Ja jongen, elke 3 weken, dus hij mag gewoon gezet worden. Tja, dan loop maar mee. Ik hoopte op een dokter maar nee, ga jij daar maar liggen. Doğan zei nog heel bemoedigend: slaap lekker. Als een soort van Michael van Gerwen dartte het menneke de spuit zo mijn bil in. In Nederland gaat dat toch allemaal wat rustiger en meer beheerst, maar ach ja, we kunnen er weer 3 weken tegen!
Dinsdags had ik met Johan en Loek afgesproken om samen gezellig naar Side te gaan. Johan smste dat zij in de bus naar mij toe zaten, dus toen ben ik begonnen aan mijn wandeling naar de bushalte toe. Het blijft toch best wel een eindje. Had ik jullie niet verteld hoe goed je hier echte-neppie allstarts kunt kopen? Inmiddels ben ik iets minder enthousiast. Een stuk of 4 grote blaren op mijn voet verder houd ik het toch maar gewoon weer bij mijn oude vertrouwde slippers...
Anyway, mooi op tijd stond ik aan de weg om Johan en Loek op te wachten. Samen hebben we de bus naar Manavgat gepakt. Daar als eerste werk maar andere schoenen gehaald voor mij, zodat ik er vandaag niet voor spek en bonen bij zou zijn. Echte merken kennen ze hier haast niet, dus dit maal maar voor de echte-neppie birckenstocks gegaan.
Manavgat was toch te modern en te weinig authentiek voor de boys, dus hebben we al snel de bus naar Side gepakt. Daar eerst een hapje en drankje op een terrasje aan te haven. Een echte dürüm met frietjes en daarna ff shoppen. Toen dan maar het oude amfitheater in. Nu moet ik zeggen dat ik best wel een cultuurbarbaar ben, en dit dan ook lang niet zo spannend vond als Johan en Loek.
Nog even wat mooie foto's laten maken door fotograaf Loek en toen weer met de bus naar Manavgat om daar weer over te stappen op de bus naar Alanya. Loek en Johan gingen weer naar hun appartement dus zou ik eerder uitstappen zodat ik weer op tijd thuis zou zijn voor Dogan. Het werd al donker dus ik had bedacht dat ik wel een taxi zou pakken. Op het landweggetje naar mijn appartement is namelijk geen lantaarn te vinden. In Payallar meteen gevraagd waar ik een taxi kon krijgen. Een mannetje wees mij op een telefoonnummer, ikke bellen, blijkt mijn Turks toch nog niet zo goed en hangt die muts gewoon op! Nog 3 pogingen om anderen te vragen en toen toch maar besloten dan maar terug te lopen naar huis. Ik heb het niet zo op verlaten, donkere landweggetjes en dat zorgt ervoor dat ik een nieuw record heb: binnen 20 minuten en met het verliezen van zo'n 3 liter vocht van het dorpje naar mijn appartementje!
Woensdag marktdag! Dus na overdag heerlijk aan het zwembad te hebben gelegen had ik 's avonds afgesproken met Dian, Sander en Raf. Eerst even koopjesjagen op de markt. Mijn Turks helpt enorm bij het afdingen! Niet alle verkopers hadden er lol in ons iets te verkopen, sommigen worden gewoon echt boos als je af gaat dingen.. Maarre, geen man over boord hoor, er staan nog 20 dezelfde kraampjes dus dan gaan we gewoon na een ander..
Van shoppen krijg je honger, dus nadat Dian al haar aankopen binnen had zijn we gezellig iets gaan eten en is Doğan na zijn werk aangeschoven om nog een drankje mee te doen. Daarna was het tijd om afscheid te nemen, want de familie ging al weer bijna naar huis. Een dikke kus van Raf en tot over iets meer dan 2 maanden.
25 september is de verjaardag van mijn maatje Johan. En dan was hij ook nog eens in Turkije, dat moet gevierd worden natuurlijk! Doğan en ik hadden geregeld dat we bij een vriend van Doğan in het restaurant in Alanya konden gaan eten.
Terwijl Doğan naar zijn werk ging heb ik de Dolmusbus naar Alanya gepakt. We hebben met z'n drietjes heerlijk gegeten. Toen er ineens een echte Turkse inhaker werd gedraaid voelde Johan 'm al aankomen. En ja hoor, daar kwam de taart inclusief sterretjes aan. Johan voelde zich natuurlijk helemaal jarig toen het hele terras meeklapte op het Turkse verjaardagsliedje!
Doğan moest natuurlijk ook op het feestje komen, dus toen hij klaar was met werken is hij ook naar Alanya te komen zodat we met z'n viertjes nog een cocktail konden pakken op Johan zijn gezondheid.
Wat een feestweek hè zo, met bezoek van lieve familieleden en vrienden! Ik word zo wel verwend, dat zal dan vanaf volgende week ook wel wennen worden.
Nu heb ik toch wel mijn aanspraak hoor, natuurlijk de familie van Doğan die mij overal bij willen helpen.
Maar ook bij het appartement, waar vooral Nederlanders en Belgen zitten. Op vrijdag heb ik gezellig met twee wat oudere stelletjes aan het zwembad gezeten, met als culinair hoogtepunt de versgebakken friet en frikandellen speciaal van 1 van de mannen. Was wel weer een keer lekker na bijna een maand.
Jaja, ik ben al bijna een maand hier. Ik ben al helemaal gewend om zo samen te wonen met Doğan, en moet er dan ook absoluut nog niet aan denken om terug naar huis te gaan! Gelukkig hebben we nog een hele tijd.
De eerste maand was er 1 van veel gezelligheid en veel bezoek, wel fijn om zo te wennen. Ik ben benieuwd wat de komende tijd gaat brengen, maar eerst gaan Doğan en ik zondag eerst nog met Loek en Johan naar de Dim çay, een erg mooie plek waar de vlotten boven de rivier hangen en waar je heerlijk kunt relaxen en eten.
-
27 September 2014 - 13:30
Wilma:
Ellen wat een mooi verslag nu de komende tijd zonder fam en wrienden zal wel anders zijn maar voor jouw geen probleem lijkt me ge -
27 September 2014 - 13:58
Hennie Stet:
Lieve Ellen,
Wat fijn om jou verhaal te lezen,en dat het zo goed met je gaat.
Zo blijven we op de hoogte van jou wel en wee.
We wensen jou en Dogan een fijne tijd en heel veel geluk toe.
Groetjes en een dikke knuffel voor jullie van
Fred en Hennie
-
27 September 2014 - 17:56
Anne-Maie:
Leuk om zo te lezen wat je allemaal meemaakt.
Geniet nog van je tijd daar samen met Dogan.
Groetjes
Anne-Marie.
-
29 September 2014 - 11:23
Fransa Sanders:
Hoi Ellen, leuk om je blog te lezen en te dat het zo goed met je gaat in Turkije. Geniet ook van de weken die nog gaan komen! Groetjes Fransa -
29 September 2014 - 11:25
Renee:
Ha Ellen,
Ik heb piket dus heel veel tijd om jouw verslagen te lezen! ha ha geintje natuurlijk!
Klinkt goed allemaal, ook leuk om foto's te zien. Maaruh ben idd ook benieuwd hoe het vanaf nu gaat...het echte werk.
Goed he! We are the World!! Wat denk je, zullen we een single opnemen?
Veel plezier nog en groetjes aan Dogan.
X -
29 September 2014 - 21:25
Inge:
Hey Ellen,
Ik lees het al, je hebt het daar veel fijner en leuker dan wij hier. Wij zweten ook trouwens, maar dan van het harde werken ;-)
Wat leuk om te lezen wat je allemaal meemaakt. En wat gezellig al die visite. Moeten wij toch ook maar langskomen met zn allen!
Geniet er nog van, lekker met je mannetje, enne .... doe eens een paar fotootjes van jullie...
Liefs Inge -
29 September 2014 - 21:27
Inge:
oeps nu zie ik de foto's pas! -
30 September 2014 - 12:41
Lieke:
Hey LL,
wat fijn en leuk om te lezen dat je het zo naar je zin hebt! Ben blij dat het goed bevalt.
Ik kijk uit naar je volgende verhaal.
geniet er nog van en de groeten aan dogan!
Heel veel liefs van dirk en lieke en een 'happy' kus van Sepp -
01 Oktober 2014 - 09:06
Corry Rave:
Hoi Ellen,
Leuk om even te lezen en te zienhoe het met je gaat.
Ik ga vandaag nog naar het citycentrum en zal nog even bij je moeder binnen lopen om haar verhalen te horen,
Geniet ze en ook veel plezier de komende wat rustige maanden.
P.s. Ik mis je wel op de dinsdagavonden als ik later op huisbezoek ga; ik heb ook geen nieuwe tegoed bon meer gekregen !
Groetjes corry
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
