Türk hayat, bu kadar güzel!

Alweer de laatste week in Turkije...

Vrijdagavond zijn we op bezoek geweest bij de neef van Doğan. Hij is zo'n 3 weken geleden getrouwd en heeft een nieuw huisje wat we natuurlijk wel even moesten bekijken. Het was in eerste instantie al lastig het huis te vinden als je geen tomtom, laat staan een adres hebt. Gelukkig kon iemand ons de weg wijzen.
Al snel zagen we dat we bij het goede huis waren, de trouwaccessoires stonden nog voor de deur. Ze hebben een mooi groot appartement dat erg Turks ingericht is. Dus overal banken, zelf gehaakte kleedjes en kitsch, maar dan in de moderne versie. Ik moet zeggen dat ik het best mooi vond.
Met de neef van Doğan en zijn vrouw hebben we gezellig op z'n Turks thee gedronken (op de grond zittend, een hoop hapjes erbij) en Doğan heeft weer bijgekletst met zijn neef. Ik heb vooral met grote ogen het trouwalbum bekeken, wat zagen ze er mooi uit en wat zag het feest er gezellig uit.
Ik vond het erg leuk zo eens wat andere mensen te leren kennen. Door de drukte van het seizoen in de zomermaanden wordt er weinig op visite gegaan, in de winter veel meer. Ik moet zeggen dat dat de winterperiode wel gezellig maakt, ik houd er wel van!

Op zondag was ik uitgenodigd bij de vrouw van de baas van Doğan. Echt zo'n lieve vrouw! Zij vond het dus echt geweldig dat ik als Nederlandse 3 maanden in Turkije was, en wilde me dan ook graag van alles laten zien en meemaken. Wel jammer dat ik haar pas zo laat heb leren kennen, ondanks de taalbarriere konden we het erg goed met elkaar vinden en was het erg gezellig onderling.
In de pauze van zijn werk kwam Doğan mij halen om me naar Avsallar te brengen. Hij had alvast een grote bos bloemen gekocht zodat ik niet met lege handen aan zou komen. Daar was de vrouw van de chef dan weer heel erg blij mee.
Van te voren dachten we beiden hoe zal het gaan? Zij spreekt geen woord Engels en mijn Turks is natuurlijk maar beperkt. Voor we het wisten hadden we 2 uur aan een stuk gekletst, met een lekker kopje Turkse koffie en Turkse hapjes erbij. Zo merk ik dat als ik eenmaal op dreef ben, ik me tegenwoordig echt wel verstaanbaar kan maken. We hebben het echt over van alles en nog wat gehad, maar vooral over verschillen tussen Nederland en Turkije. Ook heeft ze even flink geroddeld over de gasten die zoal op haar werk, in de Hammam, komen. Ze heeft me in ieder geval flink aan het lachen gemaakt. Tegen de tijd dat we honger kregen, heeft ze wat lekkers te eten gemaakt. Ze zei nog: niet teveel eten, als de mannen straks terug komen van het werk gaan we nog een keer eten.
Op zondagen is er donder op te zeggen dat er een trouwerij aan de gang is in de trouwsalon. Omdat het zo is dat echt iedereen daar welkom en uitgenodigd is, besloten we daar eens even te gaan weddingcrashen. Ik ben er nu ook achter dat het niet nodig is je zondagse pak aan te trekken, mijn gastvrouw ging gewoon in haar huispak haha. Een stukje lopen en toen zagen we al dat het wel erg druk was. Uiteindelijk zijn we aangeschoven bij een groepje vrouwen die zij kende. Ik werd nog steeds wel een beetje raar aangekeken als kleine blonde tussen vooral veel gesluierde vrouwen. Na een hapje en drankje en een klein Turks dansje vonden we het wel weer mooi geweest en zijn we weer naar huis gegaan. Ik had nog wel langer kunnen blijven hoor, ik blijf mijn ogen uitkijken op zo'n bruiloft. Van de soort van rouwwerken die hier dienst doen als bloemstukken om cadeau te doen tot de manier waarop iedereen helemaal los gaat op de dansvloer. Het blijft interessant om dat allemaal te zien.
Eenmaal thuis kwamen de mannen al snel thuis. Doğan had zijn chef mee achter op de brommer genomen, waardoor ze er zo waren. Het kleed werd uitgeklapt en de ronde bakplaat werd midden in de kamer aangestoken. Het was tijd voor gözleme. Dit zijn een soort pannenkoekjes gevuld met groenten, erg lekker! Dit alles natuurlijk met een glaasje traditionele zwarte Turkse thee. Eenmaal uitgegeten was het al weer laat en zijn we weer naar huis gegaan. Maar niet nadat ik mijn gastvrouw hartelijk bedankt had. Wat leuk om zo bij iemand, die je amper kent, uitgenodigd te worden. Wat een gastvrijheid en wat een gezelligheid. Ook voor Doğan was dit erg leuk. Normaal is er best wel een afstand tussen werknemers en hun chef, nu was hier helemaal niks van te merken.
Weer een herinnering om in mijn koffer te stoppen. Ik ben blij dat al die herinneringen die ik mee heb genomen naar Nederland niets wogen, anders kwam ik aan 100 kilo nog tekort!

Op maandag vooral gerelaxed. Met een boek in het zonnetje op mijn balkonnetje. Nog even genieten van het feit dat ik helemaal niets moest. ' s Avonds lekker gegeten bij de ouders van Doğan. Zij waren al bang dat dit de laatste keer zou zijn, maar ik had ze beloofd dat ik vrijdags nog even afscheid zou komen nemen.

Dinsdags was er vooral veel, heel veel, regen. Een mooi moment om alvast de badkamer en keuken uit te schrobben, zodat ik vrijdag niet zo heel veel meer moest poetsen. Nu is het sowieso altijd een genot geweest dit huisje te poetsen, in 1,5 uur is het hele huis klaar!
Na het poetsen is het tijd om te relaxen, dus 's middags op de bank met een boek. Ik heb hier heel wat boeken verslonden op mijn ipad, dus het wordt tijd dat er weer wat leuke nieuwe boeken uitkomen.

Woensdag marktdag, dus voor de voorlopig laatste keer naar de markt van Konaklı. Een minimarkt, omdat het seizoen hier afgelopen is. Daarna via het centrum, waar inmiddels ook geen winkel meer open is, naar Doğan zijn werk om hem op te halen. Tijdens de wandeling nog eens goed om me heen gekeken, de volgende keer dat ik er kom zullen er vast weer nieuwe winkels en huizen bijgekomen zijn.

Donderdag en vrijdag was het tijd mijn spullen bij elkaar te gaan pakken. Ik heb dit zo lang mogelijk uitgesteld, een ingepakte koffer is zoveel ongezelliger dan een ingericht huis. En ik kan het niet helpen, voel me op zo'n moment ook best een dramaqueen, maar bij alles wat ik in pakte kreeg ik een brok in mijn keel.
Toen vrijdag alles gepoetst en ingepakt was, moest er nog even een auto geritseld worden. Alles op het laatste moment natuurlijk, dat is iets wat ik als controlefreak niet zal gaan missen. Gelukkig was een oom van Doğan zo lief ons zijn auto te lenen, zodat Doğan me naar het vliegveld kon brengen.
Voor het zo ver was eerst nog even eten bij en afscheid nemen van schoonma, schoonpa en schoonzusje Ayşe. Lief dat ze zeiden me te zullen gaan missen. Een laatste knuffel en kus en toen met een brok in mijn keel naar ons appartementje voor de laatste uurtjes samen. Ik had nog een cadeautje voor Doğan. In de uren dat hij werken was heb ik een doosje vol envelopjes geknutseld, zodat hij iedere dag tot we hopelijk weer samen zijn, post van mij heeft. Hij was er erg blij mee.
Daarna naar bed voor een paar uurtjes slaap, om 2 uur moesten we al vertrekken richting vliegveld.
Dag appartementje, doeidoei ons allereerste eigen huisje! Je was geweldig!
Onderweg, op het strand, hebben we nog 2 rood-wit-blauwe wensballonnen opgelaten die ik eerder van mijn nicht had gekregen. Er valt nog genoeg te wensen voor ons, dus deze ballonnen waren goed aan ons besteed.
Daarna de rit naar Antalya waarbij we samen nog even helemaal los zijn gegaan op de Turkse muziek. Echter, hoe dichter we bij het vliegveld kwamen, hoe stiller het werd in de auto.

Op het vliegveld duurde het inchecken vooral heel erg lang. Nu kon ik daar niet zo'n moeite mee hebben, des te langer kon ik samen zijn met mijn mannetje. Na het inchecken, voor de roltrap, een laatste dikke knuffel en kus. De tranen stroomden al, afscheid nemen wordt steeds moeilijker en ik raak er maar niet aan gewend.
Snel de douane door, een sigaretje en toen mocht ik het vliegtuig al in. Op naar het koude Holland!
Na een goede, snelle vlucht en een heel klein beetje slaap landde ik om 9.00 uur in Eindhoven. Het had nog heel wat in voordat de koffers er waren. Ik was al bang dat ik er bij de douane uitgepikt zou worden met mijn 2 koffers. Niet dat ik iets te verbergen had, maar nu ik er toch was wilde ik dan ook maar snel naar huis. Gelukkig kon ik na een snuffel van de douanehond gewoon doorlopen. Kom je de schuifdeuren door staan daar je lieve paps en mams, lieve familieleden, mijn lieve vrienden en mijn lieve buurtjes inclusief welkom thuis bord en ballon. Een warm welkom. Eerst overweldigd en verrast, daarna kwamen toch alle spanningen en tranen eruit.
Na iedereen begroet te hebben met een dikke kus zijn ze allemaal mee naar mij thuis gegaan om een bakkie koffie te komen doen. Kei leuk om iedereen weer te zien en kort even bij te kunnen kletsen. Ik ben blij met zulke lieve vrienden en familieleden die me zo goed opvangen iedere keer! Zo is het koude Nederland toch eventjes wat minder koud.

Wat waren het 3 mooie maanden. Veel beleefd en even zoveel indrukken opgedaan. Begonnen met een gezellige relaxvakantie met pap en mam met leuke uitstapjes met Doğan erbij. Daarna bezoek van mijn maatjes Johan en Loek, die het ook erg leuk vonden eens te zien waar mijn menneke nou vandaan komt. Visite van Dian, Sander en Raf met wie we een leuke dag in hun hotel hebben gehad. Dian die toch nog wel op keek van sommige aspecten van het Turkse leven. Daarna eventjes helemaal met z'n tweetjes. Samen wonen en samen leuke en minder leuke momenten delen: offerfeest, uitstapjes naar het strand of gewoon even winkelen in Alanya, gezellig samen zijn met de familie, het overlijden van oma, nieuwe mensen leren kennen. Daarna, onverwacht, nog een paar dagen samen met mam en Rob. Om het weer met z'n tweetjes af te sluiten.
Veel gelachen, omdat Doğan van alles wel een grapje kan maken. Soms ook een mindere dag, helemaal alleen in de regen op 7 hoog achter.. Maar deze mindere dagen waren schaars.
Ik ben erg blij dat ik deze 3 maanden de kans heb gekregen het leven in Turkije te beleven. Ik weet nu hoe het is om in Turkije te leven, en weet dat het me over het algemeen goed bevalt.
Ik zal dan ook best wel wat van Turkije gaan missen:
- het samenwonen met mijn grote liefde in ons eerste "eigen" huisje
- wakker worden en zien dat de zon alweer schijnt
- de relaxte sfeer die er hier hangt
- alle Konaklınaren die inmiddels gewend zijn aan een kleine blonde meid in Konakli
- de gastvrijheid van mijn schoonfamilie en de vrienden en kennissen van Doğan
- mijn wandelingetjes naar het centrum of de bushalte
- de propvolle Dolmuş
- huiskater Bertus
- met een bakkie koffie op het balkon de dag beginnen en dan de zee zien
- op de grond eten, wat mij nog steeds aan picknicken doet denken
- liters Turkse thee drinken

Maar natuurlijk is het ook fijn sommige dingen in Nederland weer te kunnen zien en doen:
- mijn familie en vrienden weer zien
- knuffelen met Max en Simba
- uren in bad liggen
- een broodje filet americain eten
- rondtouren in mijn Smartje
- shoppen en dan ook echt leuke kleding vinden

Nu is het wachten op het visum van Doğan. Snel alle papieren verzamelen en opsturen, zodat Doğan de aanvraag kan gaan doen. Dan duimendraaien voor een goedkeuring. Als alles mee zit en lukt hoop ik mijn mannetje over zo'n 7,5 week weer in Nederland te zien. Iets om weer naar uit te kijken!

Ik heb ook genoten van alle lieve berichtjes iedere keer op mijn reisverslagen. Ik heb veel van me afgeschreven om al het moois wat ik mee heb gemaakt niet te vergeten. Erg leuk om te horen dat anderen het ook leuk vonden om mijn avonturen vanaf de zijlijn mee te maken door mijn verslagen. Bedankt voor alle leuke berichtjes!